Η επιστημονική επανάσταση έχει αφαιρέσει από την ανθρωπότητα το ιερό της νόημα. Πρώτα ο Κοπέρνικος μας μετέφερε από το κέντρο του ηλιακού συστήματος στις παρυφές του, μετά ο Δαρβίνος έδειξε ότι είμαστε μόνο ένα κλαδί ενός τεράστιου βιολογικού δέντρου. Αυτές οι μετατοπίσεις οδήγησαν στην «αρχή του Κοπέρνικου», η οποία δηλώνει ότι δεν κατέχουμε «καμία προνομιακή θέση» στο σύμπαν και δεν έχουμε καμία σχέση με το μεγάλο σχέδιο του σύμπαντος.

Ωστόσο, ο Luca Lo Sapio από το Πανεπιστήμιο του Τορίνο (Ιταλία) υποστηρίζει ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας μεγάλης κλίμακας επιστημονικής ανάκαμψης. Οι νέες ανακαλύψεις υπαινίσσονται μια «ανθρωπική αναγέννηση». Η πρόοδος στην αστροβιολογία υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να κατέχουν κεντρική θέση στο σύμπαν.

Το 1950, ο φυσικός Ενρίκο Φέρμι ρώτησε τους συναδέλφους του: «Πού είναι όλοι;» αναφερόμενος στην παντελή έλλειψη επαφής με εξωγήινους σε ένα τόσο τεράστιο σύμπαν. Για να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, ο αστροφυσικός Frank Drake διατύπωσε μια εξίσωση το 1961 για να εκτιμήσει τον αριθμό των ενεργών πολιτισμών. Αυτός ο τύπος ήταν μια προσπάθεια να ποσοτικοποιηθούν οι μεταβλητές που είναι απαραίτητες για την ευφυή ζωή.

Με αστρονομικά δεδομένα από εκείνα τα χρόνια, ο Drake κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ευφυής ζωή στο σύμπαν πρέπει να είναι ευρέως διαδεδομένη και ο Γαλαξίας μας είναι γεμάτος από γείτονες που περιμένουν να ανακαλυφθούν. Ωστόσο, αυτή η μαθηματική αισιοδοξία δεν άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου. Δεκαετίες εξερεύνησης του διαστήματος έχουν δημιουργήσει μια πολύ διαφορετική εικόνα: ένα σύμπαν χωρίς κανένα ίχνος ευφυούς ζωής.

Ως αποτέλεσμα, πολλοί αστροβιολόγοι έχουν αγκαλιάσει τη «μοναδική υπόθεση της Γης», η οποία υποδηλώνει ότι οι συνθήκες για τη ζωή είναι απίστευτα σκληρές και ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το γεγονός ότι είμαστε μόνοι στο σύμπαν. Εάν συμβαίνει αυτό, η ηθική σημασία της επιβίωσής μας αυξάνεται ριζικά. Μερικοί σύγχρονοι στοχαστές ισχυρίζονται μάλιστα ότι ο θάνατος της ανθρωπότητας θα είναι καλός, γιατί θα εξαφανιστούν και τα βάσανα. Ως αντεπιχείρημα, ο Lo Sapio εισάγει την έννοια του «κοσμικού στοιχήματος».

Παραδέχεται ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν έχουμε κοσμική σημασία. Ωστόσο, μπροστά σε αυτήν την αβεβαιότητα, πρέπει να εφαρμόσουμε την αρχή της προφύλαξης. Δεν γνωρίζουμε τις συνέπειες του θανάτου μας, αλλά το πιθανό κόστος είναι πολύ υψηλό για να το αγνοήσουμε. Κατά την άποψή του, είναι πιο σοφό να στοιχηματίζουμε στη ζωή και ότι η πιθανότητα της συνάφειάς μας σε κοσμική κλίμακα υπερτερεί των επιχειρημάτων για την καταστροφή της ανθρωπότητας.

Στο επίκεντρο της ιδέας του «κοσμικού στοιχήματος» βρίσκεται η έννοια της ηθικής εξαίρεσης, γράφει η Daily Neuron. Από όσο γνωρίζουμε, τα ανθρώπινα όντα είναι τα μόνα πλάσματα που μπορούν να αξιολογήσουν τον κόσμο από ηθική άποψη. Οι αξίες δεν είναι κάτι εξωτερικό στην πραγματικότητα. «Οι αξίες είναι μέρος του ιστού του σύμπαντος», λέει ο Lo Silva. Ωστόσο, η συνείδηση είναι απαραίτητη για την ύπαρξή τους. Με την εξαφάνιση του Homo sapiens, αυτές οι τιμές θα εξαφανιστούν επίσης.

«Αν είμαστε οι μόνοι φορείς ηθικής στο σύμπαν (...), τότε η ευθύνη για την ιστορία του ανήκει εξ ολοκλήρου σε εμάς», επαναλαμβάνει ο συγγραφέας των λόγων του φιλοσόφου, Τόμπι Όρντα.

Επομένως, πρέπει να στοιχηματίσουμε στη δική μας επιβίωση. Αν αποδειχθεί ότι έχουμε σημασία, η ανταμοιβή θα είναι τεράστια. Αν όχι, η επιβίωσή μας θα ωφελήσει τουλάχιστον εμάς τους ίδιους. Επιπλέον, αν ορίσουμε την άποψη του σύμπαντος ως προς τα συστατικά του μέρη και είμαστε το μόνο συστατικό μέρος που έχει άποψη, τότε η άποψή μας είναι η άποψη του σύμπαντος.

Εξ ου και ένα σημαντικό συμπέρασμα: η καταστροφή μας θα ισοδυναμούσε με την απώλεια ενός μοναδικού και ανεκτίμητου μέρους του σύμπαντος. Μέσω της ανθρωπότητας, το Σύμπαν «αυτο-αντιλαμβάνεται (...) ηθικές αξίες (...) ως αγαθό που πρέπει να διατηρηθεί», υποστηρίζει ο συγγραφέας. Είμαστε ο μηχανισμός με τον οποίο ο κόσμος γνωρίζει τον εαυτό του.

Космологический аргумент заставляет переосмыслить значение человечества для Вселенной